Badzout met mangogeur?

De laatste dagen drinkt het kind helemaal niets meer, vertaalt Patachuma, mijn indiaanse verpleegkundige. De ogen van de vrouw voor me zijn diep verzonken in de oogkassen. Ik probeer niet naar haar theezakjes te staren. Alsof daar überhaupt nog iets uit te drinken valt! Ze gaan allebei mee naar het voedingscentrum, zeg ik tegen Patachuma. En probeer hem tot we vertrekken bij te voeden met melkpapjes.

Dit is ons laatste consult. Het begint al te schemeren. Patachuma! Anna! Ha! Mijn buik maakt een vreugdedansje. Pablo, onze stuurman, roept ons vast voor het eten. El commandante van het guerrillakamp, dat tegen de gemeenschap aan gelegerd is, wil met ons praten, zegt Pablo. Ik, als referente de seguridad, ga sowieso, maar..., En ik, de enige expat, ga natuurlijk mee, zoals afgesproken, zeg ik quasikalm. Want de hongerdansjes zijn acuut omgeslagen in bang-opgewonden-adventure-dansjes.

Ze gebruiken de indianen als dekmantel, fluistert Pablo, terwijl we richting een tentenkamp lopen, net buiten de indianengemeenschap. Zo hopen ze minder snel gebombardeerd te worden door het leger. Ik heb hun al gevraagd te vertrekken.

Tussen de tenten zitten zes mannen en een vrouw. Een Antonio Banderas-look a like, de enige met een camouflage-uniform aan, staat op, schudt ons de hand en biedt ons thee aan. Wij weigeren en gaan zitten.

Ontspannen zakt el commandante achterover. Jullie willen dat we vertrekken. Maar voor je met je humanitaire regels komt, zeg ik je dit: werk hier met vertrouwen en zonder angst. Maar als je ervoor kiest om op ons grondgebied te werken, accepteer dan ook dat wij hier zijn. Pablo wil protesteren, maar el commandante is hem voor: We zullen jullie niet storen in jullie werk. Willen jullie echt geen thee? Met tegenzin schud ik nee (in mijn 1000 things to do before you die-lijst staat al jaren: thee drinken met een guerrillacommandant). Jammer, zegt Pablo. Dan vertrekken we morgenochtend als we de meest nodige consulten hebben afgehandeld. Hij staat op, geeft el commandante een hand, draait zich om en loopt terug naar de gemeenschap.

Terwijl ik nog met hartkloppingen op mijn gerookte guagua kluif, is Pablo al in zijn hangmat geklommen. Ongedurig draait hij aan de knop van de wereldontvanger, die ik uit Bogotá voor hem meenam. Kwart voor zes, Anna! Radio-cigarillo-tijd! Snel slik ik de laatste happen door, en ga naast Pablo op de grond zitten, voor ons favoriete half uur van de dag. Dagelijks, exact om kwart voor zes roken we een mentholsigaret en luisteren samen naar radio Caracol, waarbij Pablo de onvolgbare stukken Spaans van de nieuwsuitzending razendsnel voor me vertaalt: Bombardement op FARC-kampement in Meta: 34 doden... Pablo neemt een trek van zijn sigaret. En van de nieuwe persoonsbewijzen zijn er 4 miljoen nog niet opgehaald - logisch! Dat is precies het aantal indianen in Colombia! Zodra de eindtune begint, draait hij de knop naar het gele stickertje, dat de frequentie van de Wereldomroep aangeeft,en springt overeind. De rollen worden omgedraaid: ik mag in de hangmat, ik krijg een sigaret, en ik moet vertalen. Het is een reportage, zeg ik. Vanuit de radio komt geknisper van een grindpad. Twintig man staan in een tuin, op zoek naar de Baltimore-troepiaal, een zeldzame vogel in Nederland. Pablo kijkt afwachtend. En een oliebollen - ehh... bolitos de aceite?- kraam... heeft voor de zevende keer de nationale oliebollentest gewonnen... Ook Patachuma komt nu naast me zitten. En wat voor nieuws nog meer in Holanda? Terwijl ik moeite doe om, tussen het geruis door, de nieuwslezeres te verstaan, staren vier ogen me ongedurig aan. Sneeuw! zeg ik. Het sneeuwt zo hard dat er geen zout meer is om de wegen te strooien. Dus nu worden de wegen met badzout gestrooid. Sal para el baño? herhaalt Patachuma fronsend. Met mangogeur, knik ik.