Pieper

Opnemen is: sterretje-hekje-twee-drie-zeven, bellen is: sterretje-sterretje-zes, en dan het nummer van de pieper die je moet hebben. Achteloos duwt de portier me een zwart stuk plastic in handen. Ik knik afwezig, mijn ogen gefixeerd op dat magische voorwerp.

Co-schappen, roep ik graag, zijn gewoon een medische variant op de zwemlesmethode plons: gooi 200 studenten in het water, vis na twee jaar de nog niet verdronken exemplaren er uit en zet tevreden een stempel op hun hoofd: dokter.

Maar vanochtend, op de eerste dag van mijn oudste co-schap, besef ik glashelder dat er in deze twee jaar genoeg mijlpalen zijn: de eerste naald door mensenvlees, de eerste laatste adem, de eerste vinger in een vreemde anus, en niet te vergeten: je eerste eigen pieper. Zorgvuldig inspecteer ik de zakken van mijn witte jas en zoek hulp bij de langssnellende artsen. Rechtsonder blijkt de hype. En ik klip hem vast.

Deze vijf zijn de komende weken jouw patiënten, zegt dr. Reinier, als hij me de afdeling heeft laten zien. Je loopt zelfstandig visite en stelt het beleid op. Natuurlijk blijf ik eindverantwoordelijk, dus hou me op de hoogte en bel als je vragen hebt. Lees je alvast in. Ik moet nu naar de poli.

Aandachtig stamp ik mijn vijf in mijn hoofd. Tot ik, halverwege de vierde status, opschrik van een oorverdovend gepiep.

Jij gaat toch over mw. Segers? klinkt de stem van een verpleegkundige. Ze heeft temp. 39.1. It has started, dr. Hermans. Ik kom eraan, zeg ik. Ik onderzoek mevrouw, neem bloedkweken af en stel mijn differentiaal diagnose op: longontsteking? Blaasontsteking? Ik laat een thoraxfoto maken en piep de radioloog voor de uitslag: Geen infiltraat. Twee dagen geleden zijn er urinekweken afgenomen, zie ik. Zou de uitslag al bekend zijn? Ik piep de microbioloog: Klebsiella in de urine, gevoelig voor ciproxin, zegt hij.

Mijn behandelplan is rond en ik piep opgetogen dr. Reinier. Hij is met een patiënt bezig, zegt zijn assistente. Ik vraag of hij je terugbelt.

Ik ren naar het toilet en drapeer tevreden mijn jas langs de pleepot. Piepen en gepiept worden, glimlach ik voor me uit. Ik mag dan de tweehonderdzevenendertigste op de ranglijst zijn. Vanaf vandaag bestá ik. Ik sta op, draai me om op zoek naar de spoelknop, als ik plotseling een plons hoor.

Een plons?

Op de achtergrond slaat de filmmuziek over van Greensleaves naar de Carmina Burama. Ongelovig staar ik naar het plastic doosje op de bodem. Waarmee vis je zoiets eruit? In het toilet vind ik niets bruikbaars. Maar als ik de deur open, sta ik direct in de koffiekamer.

De deurklink gaat naar beneden. Excuus, klinkt de stem van Reinier.

Ik hou mijn adem in, graai langs het drijvend papier, vis de pieper eruit, hou m op zijn kant, laat het troebele water eruit stromen, grijp twee meter wc-papier om hem droog te deppen, klip hem aan mijn jas en open de deur.

O, jij bent het. Ik piepte je, maar kreeg geen gehoor, zegt Reinier. Krampachtig kijk ik niet naar beneden. De laatste druppels lopen daar vast mijn rechterjaszak in.

Dat kan kloppen, glimlach ik geforceerd. Superstom van me. Er ging net een beker thee overheen. Ik ga er zo meteen mee langs de technische dienst.